-ခြင့္မျပဳခ်င္ပါ

ျမကၽြန္းသာပန္းျခံ။

ကမာၻေအးဘုရားလမ္းဘက္မွ အင္းလ်ားကန္ေစာင္းကို ေမးတင္ထားေသာ ပန္းျခံၾကီး။ ဒီပန္းျခံကို မိုးမရြာေသာ ညေနခင္းတိုင္းနီးပါး သူေရာက္ျဖစ္သည္။ ကန္ကိုျဖတ္သန္းလာသည့္ ေရေငြ႕ပါေသာ ရနံ႔တစ္မ်ဳိး၊ သစ္ပင္ၾကီးမ်ားကို ထိုးေဖာက္တိုက္ခတ္လာတတ္ေသာ ေအးစိမ့္စိမ့္ေလေျပေလး၊ ကားၾကီး၊ ကားငယ္တို႔၏ အင္ဂ်င္သံကို အံတုေနတတ္သည့္ ငွက္ငယ္တို႔၏ ေတးသီသံတို႔ျဖင့္ ျမကၽြန္းသာသည္ လွပေနတတ္သည္ကို သူသိပါသည္။ တကယ္ေတာ့ ဒီပန္ျခံၾကီး၏ သဘာဝအလွမွန္သမွ်ကို သူ တခ်ိန္က အျပည့္အဝခံစားႏိုင္ခဲ့ဖူးသည္။ ထို "တခ်ိန္က" ဆိုေသာစကားသည္ လြန္ခဲ့ေသာ ဆယ္လခန္႔အထိ ျဖစ္သည္။ တနည္းအားျဖင့္ သူ မ်က္စိမကြယ္ခင္က အထိပင္ျဖစ္ပါသည္။ ဦးေႏွာက္တြင္ အဖုအၾကိတ္ ၂ ခုခန္႔ေတြ႕ရသျဖင့္ ခြဲစိတ္ရန္လိုေသာ္လည္း သူ က ခြဲစိတ္ခံဖို႔ထက္ ေဆးစားျခင္းကို အားသန္ကာ ေသာက္ေဆးမ်ားကိုသာ လေပါင္းမ်ားစြာ စားခဲ့သည္။ ထို႔ေနာက္ ေဆး၏ ေဘးထြက္ဆိုးက်ဳိးမ်ားေၾကာင့္ တျဖည္းျဖည္း အျမင္အာရံုမ်ား ဆံုးရံႈးခဲ့ရကာ လြန္ခဲ့ေသာ ဆယ္လခန္႔ကေတာ့ လံုးဝကို မျမင္ရေတာ့ေပ။ ျပည္ပႏိုင္ငံမွ ဆရာဝန္ၾကီးမ်ားႏွင့္ သြားေရာက္ေဆြးေႏြးသည့္တိုင္ေအာင္ စကၡဳႏွစ္ကြင္း အလင္းရေအာင္ အာမခံခ်က္မေပးႏိုင္ေတာ့။ ေနာက္ဆံုး လက္ေလွ်ာ့ျပီး မ်က္မျမင္ဘြဲ႔ ခံယူလိုက္ရေတာ့သည္။ တခ်ိန္က ကြန္ပ်ဴတာကီးဘုတ္မ်ားေပၚ ေျပးလႊားေနခဲ့ေသာ လက္ေခ်ာင္းမ်ားလည္း အနားယူခဲ့ရသည္။ အဂၤလန္တကၠသိုလ္ၾကီးတစ္ခုမွ ခ်ီးျမွင့္ထားသည့္ ကြန္ပ်ဴတာဒီဂရီဘြဲ႕သည္လည္း နံရံမွာခ်ိတ္ထားဖို႔ထက္ ပိုအသံုးမဝင္လွေတာ့ေပ။ သို႔ေသာ္ လူျဖစ္ရႈံးခဲ့ရျပီဟု ခံယူတတ္သူ မဟုတ္သျဖင့္ သူငယ္ခ်င္းမ်ား စုေပါင္းတည္ေထာင္ထားသည့္ အိုင္တီကုမၸဏီတစ္ခုတြင္ Software Consultant အျဖစ္ ၾကိဳးစားရပ္တည္ေနသည့္ သူ။"ေမာင္ဝဏၰ အေႏြးထည္ေလး ဝတ္သြားပါလား။ မုိးသက္ေလေလး ရိွတယ္ကြဲ႕"သူတို႔မိသားစု၏ လူယံုဆိုလည္းဟုတ္၊ ယာဥ္ေမာင္းၾကီးလည္းဟုတ္သည့္ ဦးထြန္းမင္းက ဂရုဏာအသံျဖင့္ ကားေပၚမွ ဆင္းေတာ့မည့္သူ႔ကို သတိေပးသည္။ သူ ညေနတိုင္း ျမကၽြန္းသာပန္းျခံသို႔လာျပီး အနားယူတိုင္း ဦးထြန္းမင္းက လိုက္ပို႔တတ္သည္။ သူ ထိုင္ခ်င္သည့္ေနရာသို႔ ပို႔ေပးခဲ့ျပီး သူ႔ညီမေလးကို ေက်ာင္းသြားၾကိဳတတ္သည္။ ထို႔ေနာက္ သူ႔ကို ျပန္ဝင္ေခၚျပီး ေမာင္ႏွစ္မ ႏွစ္ေယာက္အတူျပန္ၾကသည္။ အိမ္တြင္ မိခင္ၾကီးက ထမင္းဝိုင္းႏွင့္ ေစာင့္လ်က္ရိွေပမည္။ ဒါက သူတို႔ မိသားစု၏ ညေနအခ်ိန္ဇယားပင္ျဖစ္သည္။"ဟုတ္ကဲ့။ ေပးေလ ဦးေလး။ ဝတ္သြားလိုက္မယ္"ဦးထြန္းမင္းက အဆင္ေျပေအာင္ ကူညီဝတ္ဆင္ေပးျပီး ကားေပၚက တြဲကူဆင္းေစသည္။"ကၽြန္ေတာ့္ကို ကန္ေဘာင္ဘက္ပို႔ေပးခဲ့ပါလား။ ဒီေန႔ ပန္းျခံထဲ ဝင္မထိုင္ခ်င္လို႔။ ညီမေလးၾကိဳျပီးရင္လည္း အဲဒီဘက္မွာပဲ လာေခၚလိုက္ေလ""ေအး ေအး။ ဂရုစိုက္ေနာ္ ေမာင္ဝဏၰ""ဟုတ္ကဲ့ ဦးေလး"ဦးထြန္းမင္းက သူ႔ကို ထီးမိုးထားေသာ ခံုတန္းေလးတစ္ခုေပၚတြင္ ထိုင္ေစျပီး ႏႈတ္ဆက္ထြက္ခြာသြားသည္။ သူ က အင္းလ်ားေလကို တဝၾကီးရွဴရႈိက္ရင္း မျမင္ရေတာ့သည့္ ပတ္ဝန္းက်င္ကို ခံစားေနမိသည္။ ထံုးစံအတိုင္း ေလတိုးသံ၊ လႈိင္းပုတ္သံ၊ ငွက္ေအာ္သံ၊ ကားသံ၊ ျဖတ္သြားျဖတ္လာတို႔၏ အသံမ်ား၊ သဘာဝေလ၏ ရနံ႔၊ ေျမသင္းန႔ံ၊ သစ္ပင္ၾကီးမ်ားအနားတြင္ ရတတ္သည့္ စိမ္းစိုေသာ အနံ႔တစ္မ်ဳိး။ ထုိအာရံုမ်ားအားလံုးကို တျပိဳင္တည္းခံစားႏိုင္သည့္အတြက္ မျမင္ရသည့္တိုင္ေအာင္ ဤေနရာေလးမွာ ဘာေတြ ရိွေနမည္၊ ဘယ္လိုျဖစ္ေနမည္ကို သူ အတတ္သိပါသည္။ ေဘာင္းဘီအိတ္ထဲတြင္ ထည့္ယူလာသည့္ MP3 Player ကို ဖြင့္ျပီး သီခ်င္းနားေထာင္ရန္ ၾကိဳးစားေနစဥ္ ရနံ႔အသစ္တစ္ခုကို သတိထားမိလာသည္။ ထိုရနံ႔သည္ ဘယ္ဘက္မွ ညာဘက္၊ တဖန္ ညာဘက္မွ ဘယ္ဘက္သို႔ သံုးေလးေခါက္ခန္႔ လူးလာျဖတ္သန္း သြားေနသည္။ ထိုရနံ႔သည္ အမ်ဳိးသမီးသံုး အေပါစား Body Spray တစ္မ်ဳိး၏ အနံ႔ျဖစ္ေလာက္သည္။ ထိုသို႔သတိထားမိစဥ္မွာပင္ ထိုရနံ႔ပိုင္ရွင္သည္ သူ႔အနားတြင္ ရပ္ေနသည္ဟု သူ ခံစားလိုက္ရသည္။ ေနကာမ်က္မွန္ေအာက္မွ မ်က္လံုးမ်ားကို တင္းက်ပ္သထက္ တင္းက်ပ္ေအာင္ ပိတ္ျပီး ျပန္ခံစားၾကည့္သည္။ ဟုတ္သည္။ တစံုတေယာက္ သူ႔နားမွာ ရပ္ေနသည္မွာ ေသခ်ာသည္။ သူ႔ညေနမ်ားသည္ တစ္ေယာက္တည္းသာ အခ်ိန္ကုန္တတ္သျဖင့္ စကားေျပာေဖာ္မ်ားလားဟု ေတြးျပီးေပ်ာ္သြားမိသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ အရဲစြန္႔ျပီး စကားစေျပာျဖစ္သည္။"အျခားမွာ ထိုင္စရာမရိွရင္ ဒီမွာပဲ ထိုင္ပါလား"မ်က္စိမျမင္ရသည့္ သူက ရနံ႔ပိုင္ရွင္ကို ဖိတ္ေခၚလိုက္သည္။"အမယ္ ... အစ္ကိုက အလာၾကီးပဲ။ မ်က္စိမျမင္လို႔ မသိဘူး မွတ္ေနတာ... ဟင္း ဟင္း"မိန္းကေလးအသံ။ အသက္သိပ္ၾကီးေသးဟန္မတူ။ ရယ္စရာ စကားမပါဘဲ ရယ္ေနေသးသည္။ ထို႔ေနာက္ သူ႔ေဘးမွာ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို ဝင္ထိုင္သည္။"ေျပာအစ္ကို။ သမီးဘာလုပ္ေပးရမလဲ""ခင္ဗ်ာ ... ကၽြန္ေတာ္က ဒီကညီမ ထိုင္စရာေနရာ ရွာေနတယ္မွတ္လို႔ ကူညီတာပါ။ ဘာမွ လုပ္ေပးစရာမလိုပါဘူး""ေအာ္... မသိပါဘူး။ အကူအညီလိုလို႔ သမီးကို ေခၚတယ္မွတ္ေနတာ ဟဲဟဲ ... လိုတာေျပာေနာ္။ အားမနာနဲ႔"ဒီကေလးမ စကားေျပာပံုက တမ်ဳိးပါလားဟု ထင္ေနမိသည္။ သူ႔ကို ဒုကၡိတမွန္းသိ၍ ေဖာ္ေရြေနျခင္းလား ... ဒါေတာ့ သိပ္မေသခ်ာလွ။"ညီမက လမ္းလာေလွ်ာက္တာလား။ ဒါမွမဟုတ္ စြန္လာလႊတ္တာလား"သူ မ်က္စိျမင္စဥ္က ဆယ္ေက်ာ္သက္တို႔ ကန္ေဘာင္တြင္ စြန္လႊတ္ကစားၾကတာ ေစာင့္ၾကည့္ေနခဲ့သည္ကို သတိရရင္း စကားျပန္စလိုက္သည္။"ဟုတ္ပါဘူး။ သမီးက အလုပ္ေလ။ သိတယ္ေပါ့လား အလုပ္ဆိုတာ။ ဟဲဟဲ ... အစ္ကို ညေန ညေန လမ္းလာေလွ်ာက္တာ ေတြ႔ေနလို႔ မ်က္စိမျမင္တာ သိေနတာ။ သမီးကလည္း ညေနကေန ညဥ့္နက္တဲ့ အထိ ဒီမွာရိွတယ္""ေအာ္ ... ညပိုင္းလုပ္ရတာလား။ အစ္ကိုက မျမင္ရေတာ့ သတိမထားမိဘူးေလ။ အလုပ္အကိုင္ အဆင္ေျပရဲ႕လား။ ဘာလုပ္ရတာလဲဟင္"ေကာင္မေလး၏ ကေလးဆန္ေသာ စကားေျပာဟန္ေၾကာင့္ သူစပ္စုလိုက္သည္။"ညလည္းလုပ္တယ္။ ေန႔လည္းလုပ္တယ္။ အဆင္ေျပလားဆိုေတာ့ ... ဟဲဟဲ .. ဘယ္လိုေျပာမလဲ ... ေခၚတဲ့လူရိွရင္ အဆင္ေျပတာေပါ့။ ဒီေန႔ေတာ့ အဆင္မေျပေသးဘူး။ ေခၚသူမရိွေသးဘူးေပါ့။ ဒါေၾကာင့္ အစ္ကုိမ်ား အကူအညီလိုမလားလို႔ လာခဲ့တာေလ ... ဟဲဟဲ ... ဘယ္လိုလဲ"ဘုရားေရ - ဒီစကားေတြကို ထမင္းစားေရေသာက္လို ရယ္သံစြက္စကားေျပာေနေသာ ကေလးမ ... ခုမွ သူသတိထားမိသည္။ ဒီကေလးမသည္ ခႏၶာကိုယ္ကိုရင္းျပီး ေငြရွာေနေသာ ..."ဒါ ဒါဆို ညီမက ... ဟို... ဟို...""သမီးက ေပ်ာ္ေတာ္ဆက္ေပါ့။ မေပ်ာ္တဲ့လူေတြကို ေပ်ာ္ေအာင္ လုပ္ေပးတယ္။ လိုေနတဲ့ ကြက္လပ္ေလးေတြ ျဖည့္ေပးတယ္။ အားလံုးစိတ္ခ်မ္းသာေစရမယ္""ဟို ... အစ္ကို႔အတြက္ မလိုပါဘူး ညီမရယ္။ ဝါသနာလည္း မပါပါဘူး။ ေန... ေနပါေစ"မ်က္စိမျမင္သည့္တိုင္ သူ မ်က္ႏွာေတြပူျပီး စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိသည္။ သံခံုတန္းေလး၏ လက္ရမ္းတစ္ဖက္ကို တင္းတင္းဆုပ္ရင္း မတရားစြပ္စြဲခံရေသာ ျပစ္မႈတစ္ခုကို ျငင္းဆန္သလို ျငင္းေနမိသည္။ တခ်ိန္တည္းမွာပင္ အျဖစ္ဆိုးရသည့္ ကေလးမေလးကို သနားမိသည္။"အိုေကေလ ... ဒါဆို သမီးသြားမယ္။ ေနာက္လိုတဲ့အခါ ဒီနားမွာေမးေပါ့။ နာမည္က ထားထားျဖဴ တဲ့။ အသက္က ၁၈ ႏွစ္။ အရပ္က ၅ ေပ ၅ ။ ဟား ဟား ... ကဲ ေဘာ္ဒါရွာလိုက္ဦးမယ္။ လစ္ျပီ""ေနပါဦး ညီမ"ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိ။ သူ တားလိုက္မိသည္။ ညီမငယ္တစ္ေယာက္ရိွေသာ သူ႔အတြက္ ဒီကေလးမကို ကုိယ္ခ်င္းစာလွသည္။ လမ္းမွန္သို႔ ေရာက္ေအာင္ ေျပာင္းလဲၾကည့္မည္ဟု ေတြးမိေသာေၾကာင့္ တားမိတာျဖစ္ႏိုင္သည္။ စိတ္ေျပာင္းသြားျပီလား ဟု ကေလးမက ေမးရင္း ျပန္ထိုင္လိုက္သည္။ သူ သက္ျပင္းရွည္ၾကီးကို ခ်ရင္း ေမးလိုက္သည္။"ညီမ တျခားအလုပ္ တစ္ခုခု လုပ္ပါလားဟင္။ ဒီအလုပ္က ... ဟို ... သိပ္မေကာင္းဘူးေလ"ေျပာမယ့္သာေျပာရသည္။ သူ႔အသံသည္ ယံုၾကည္မႈအားနည္းေနသည္ဟု ထင္မိသည္။"သမီး တျခားဘာမွမလုပ္တတ္ဘူး"ကေလးမက ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းပင္ေျပာေသာ္လည္း အသံထဲမွာ အားငယ္စိတ္ေတြကို ရွာေတြ႔ႏိုင္သည္။ ထို႔ေနာက္ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ စကားေတြအၾကာၾကီးေျပာျဖစ္သည္။"ညီမ ေက်ာင္း ဘယ္အထိတက္ဖူးလဲ""ခုႏွစ္တန္း။ ျပီးေတာ့ အေမနဲ႔ ဘုရားပြဲေစ်းေတြမွာ ေစ်းလိုက္ေရာင္းတယ္""ဒါဆိုလည္း ေစ်းေလးပဲ ဆက္ေရာင္းေပါ့ညီမရယ္။ ဘာလို႔မ်ား ဒီအလုပ္ကို ....""အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ေပါ့ အစ္ကိုရယ္။ ဘယ္သူကေတာ့ ေပ်ာ္ေနပါ့မလဲ။ ခုလိုေခတ္မွာ မိသားစုစားဖို႔၊ ေမာင္ႏွစ္ေယာက္ကို ေက်ာင္းထားဖို႔၊ ဖ်ားနာရင္ေဆးဖိုး ... ဒါေတြကို အေမ့ေစ်းဗန္းေလးတစ္ခုက မျဖည့္ႏိုင္ဘူးေလ။ အစ္ကိုတို႔လို မ်က္စိမျမင္တာေတာင္ အခ်ိန္တန္ကားေလးနဲ႔ ရႊတ္ခနဲ သြားႏိုင္ရင္ေတာ့ အေကာင္းသား။ မိထားတို႔ ေဟာဒီလို ရင္ေကာ့ျပီး ေနလိုက္မယ္"ဒီလိုေမးခြန္းေတြအတြက္ ဒီကေလးမ ဘယ္ႏွစ္ၾကိမ္ေျဖခဲ့ျပီးျပီလဲမသိ။ အေျဖက ႏႈတ္ဖ်ားတြင္ အဆင့္သင့္ရိွေနပံုရသည္။ အေျဖကလည္း အခ်က္အလက္က်သျဖင့္ သူ ပင္ စကားဆက္ရခက္သြားသည္။ ကေလးမ လူလားေျမာက္ခဲ့ခ်ိန္တြင္ ဆင္းရဲခ်ဳိ႕တဲ့ေနခဲ့ေသာ မိဘမ်ားကိုပဲ အျပစ္တင္ရမည္လား။ သို႔မဟုတ္ ပညာကို ဆံုးခန္းမတိုင္ခဲ့ေသာ ကေလးမ၏ အျပစ္ပင္လား။ သူ ကိုယ္တိုင္ပင္မေသခ်ာ။"ဒါေတာ့ ဒါေပါ့ညီမရယ္။ မိဘဝင္ေငြနည္းေပမယ့္ ညီမသာ ခုႏွစ္တန္းထက္ ေက်ာင္းပိုေနခဲ့မယ္ဆိုရင္ ..."စကားပင္မဆံုးေသး။ ကေလးမေလးက ျဖတ္ျပီး"ေက်ာင္းလည္းတက္ခ်င္ခဲ့တာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ေက်ာင္းစရိတ္အျပင္ ေက်ာင္းဝတ္စံုစရိတ္၊ ေက်ာင္းကအလွဴခံ၊ ေနာက္တခါတေလ သူ႔အိမ္မွာ က်ဴရွင္မတက္မေနရဆိုတဲ့ သေဘာမ်ဳိးေျပာလာတတ္တဲ့ ဆရာမ။ အစ္ကိုတို႔ ေခတ္ကနဲ႔ မတူေတာ့ဘူးထင္ပါရဲ႕။ အမ်ားၾကီးေပါ့အစ္ကိုရယ္။ ဆယ္တန္းေအာင္ေတာ့ေရာ ဘာအဆက္အသြယ္မွ မရိွတဲ့ သမီးလိုလူက ဘယ္လိုအလုပ္မ်ဳိးမွန္းရမလဲ။ ဘြဲ႔ရရင္ေရာ ... အစ္ကိုလည္း ဒါေတြ သိေတာ့သိမွာပါ။ အခု သမီးနဲ႔အတူလုပ္ေနၾကတဲ့လူေတြထဲမွာ တခ်ဳိ႕ဟာ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသူေတြဆိုရင္ အစ္ကိုယံုမလား"ဘုရား ဘုရား ... သူ ဒုတိယအၾကိမ္ ဘုရားတမိသည္။ ၁၈ ႏွစ္အရြယ္ မိန္းကေလး၏ စကားမ်ားက သူ႔အား ဆြ႔ံအေစျပန္သည္။ ဆယ္တန္းေအာင္ရင္ ... ဘြဲ႔ရရင္ ... တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသူေတြ ... စကားလံုးေတြက သူ႔ေခါင္းေတြကို ေနာက္က်ိလာေစသည္။ ေခၽြးေတြလည္း ပ်ံလာသည္။ ဆံုးမစရာ စကားလည္း ခန္းေျခာက္သလိုလိုျဖစ္လာသည္။ ပညာမတတ္ၾကျခင္း၊ ပညာႏွင့္ညီမွ်ေသာ အလုပ္အကိုင္ရွားပါးလာျခင္း ... ဒါေတြ၏ တရာခံသည္ သူတို႔ကိုယ္တိုင္လား၊ ပညာေရးစနစ္ၾကီးလား၊ တိုင္းျပည္စီးပြားေရးလား ..."အစ္ကို႔ကို ညီမ အစ္ကိုရင္းလို သေဘာထားလို႔ ေျပာျပပါဦးမယ္။ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ မိသားစုရပ္တည္ေရးအတြက္ အေၾကာ္ေရာင္းလိုက္၊ အုတ္ခဲရြက္လိုက္လုပ္၊ မေလာက္မငွရတဲ့ ေငြနဲ႔ အိမ္ျပန္တာနဲ႔ အခုလို အလုပ္လုပ္ျပီး ေသာင္းဂဏန္းကိုင္ျပီး အိမ္ျပန္တာ ... ႏွစ္ခုယွဥ္လိုက္ရင္ ဘာကိုေရြးရမယ္ဆိုတာ ဆံုးျဖတ္ရခက္ပါတယ္။ ညီမ ဘဝမ်ဳိးစံုက်င္လည္ခဲ့ျပီးပါျပီ။ အက်ဥ္းအၾကပ္ထဲေရာက္တဲ့အခါ မျဖစ္ခ်င္တဲ့ဘဝကို ဆႏၵမပါဘဲ မ်က္စိမွတ္ေရြးခ်ယ္ခဲ့ရပါတယ္။ အစ္ကိုတို႔က ဘဝကို စာအုပ္ဖတ္ျပီး ျဖတ္သန္းလာခဲ့တာပါ။ သမီးတို႔က လက္ေတြ႕ျဖတ္သန္းလာခဲ့ရတာေလ။ သမီးတုိ႔ဘဝေတြ လံုျခံဳဖို႔ တကယ္ပဲ လိုအပ္ပါတယ္"ကေလးမေလးအသံက ေၾကကြဲလြန္းေနသည္ဟု သူထင္သည္။ မျမင္ရေသာ သူ႔မ်က္လံုးေတြက အျငိမ္မေနႏိုင္ဘဲ လႈပ္ရွားေနသည္။ ဘဝကို စာအုပ္ဖတ္ျပီး ျဖတ္သန္းလာသူဆိုပဲ။ ဒီကေလးမေလး မ်က္လံုးေတြ ရီေဝေနမလား။ အင္လ်ားကန္၏ အစြန္းတစ္ဘက္ကို လွမ္းေငးေနမလား။ သူကေရာ ဘာလုပ္ေပးႏိုင္မလဲ။ ေတြးေနဆဲတြင္"ဟဲ့ မိထား။ ႏွစ္ေယာက္လိုတယ္တဲ့။ ဖံုးဆက္လို႔။ နင္လိုက္မွာလား"ကြမ္းေတြ ပလံုးပေထြးဝါးထားသည့္ ေယာက်္ားသံတစ္သံေပၚလာသည္။ ကေလးမေလးက"လိုက္မယ္။ ေက်းဇူး။ အခုလာျပီ" ဟု ခ်က္ခ်င္းပင္ျပန္ေျဖရင္ မတ္တပ္ရပ္လိုက္သည္။ ေက်းဇူးေတာင္ ျပန္တင္ေနလိုက္ေသးသည္။ သူ႔ရင္ထဲ နာက်င္လွေပသည္။ ကေလးမေလးက"အစ္ကို သမီးသြားျပီ။ အစ္ကိုဆိုလိုတာေတြ သမီးနားလည္ပါတယ္။ ေက်းဇူးလည္းတင္ပါတယ္။ သမီးလို လူေတြ၊ ဘဝေတြ ထပ္ေပၚမလာဖို႔ အျမဲဆုေတာင္းပါတယ္။ ခုေတာ့ ... လက္ေတြ႔ဘဝရပ္တည္ဖို႔အတြက္ ...."ရႈိက္သံ သဲ့သဲ့တခ်က္ၾကားလိုက္သလိုလိုထင္မိသည္။"... လက္ေတြ႔ဘဝရပ္တည္ဖို႔အတြက္ ခြင့္ျပဳပါဦး"ခြင့္မျပဳခ်င္ပါ။ လံုးဝခြင့္မျပဳခ်င္ေတာ့ပါ။ ေနာက္ထပ္ဘယ္သူ႔ကိုမွ ခြင့္မျပဳပါရေစနဲ႔ေတာ့ ...

ေအးခ်မ္း(သံလြင္)